Dag 12: Stad, zee, mensen

Een willekeurig huis langs de "ring" van Walvis Bay. Golfplaten daken zijn veel gebruikt bouwmateriaal, ook in de gegoede buurten. Deze weg is geasfalteerd, maar overal ligt opgewaaid zand, want de woestijn is aan de andere kant van de weg, met niet veel meer dan een paar bomen en wat bedrijfsgebouwen als buffer.

Rijd je Walvis Bay uit, is de eerste reactie bij het zien van dit terrein en de township in de verte "o help, wat een armoede".
Maar er zijn wel electra-leidingen en waarschijnlijk zelfs waterleiding, want anders zie je gewoonlijk wel waterreservoirs.
En eenmaal dichterbij zagen we keurige huizenblokken, weliswaar dicht op elkaar gebouwd en midden in het zand, maar fris in de verf, wapperende was en auto's op het erf. Het lijkt een heel nieuw dorp, sommige huizen waren nog niet eens klaar en daar waren nog mensen aan het werk. Het lijkt er dus op dat hier toch goed geïnvesteerd wordt in behoorlijke woonvoorzieningen.

 

Ook tussen Walvis Bay en Swakopmund is een schijnbaar heel nieuw dorp uit het zand gestampt, afwisselend gebouwd en in veelkleurige pasteltinten, zoals je dat hier veel ziet. Oogt wel fris en vrolijk. Het leek ons dat dit dorp voor permanente bewoning is, maar het zouden ook best (deels?) vakantiewoningen kunnen zijn. Namibiërs (uit Windhoek bijvoorbeeld) gaan graag in de hete zomers naar de kust. De Atlantische Oceaan is niet echt geschikt om te zwemmen, maar enige verfrissing is hier natuurlijk wel te  vinden. In Swakopmund hebben we eens naar huizenprijzen gekeken en die mochten er wezen, zouden in onze Randstad niet misstaan!

 

Swakopmund, de pier en onder een baai waar veel flamingo's waren. We hebben helaas geen gelegenheid meer gehad om hier nog wat rond te kijken, omdat we ook nog graag iets meer van de stad zelf wilden zien. 

De zon scheen inmiddels volop en na thuiskomst hebben we eerst een poosje van de tuin genoten, ieder op onze eigen manier. Dit is een tuin die vele verschillende vogels lokt en dan ik toch niet blijven stilzitten, hoewel die mandjesstoelen wel heel aangenaam zijn.

 

Cape Wagtale/Gewoon Kwikkie - kwikstaartje dus

Cape White Eye

  Southern Masked Weaver  (vr.)

Southern Masked Weaver (mannetje)

Dusky (?) Sugarbird (vr)

Ingang van Swakopmund Guesthouse

Voor onze kamer moesten we van het hoofdgebouw even de straat (Rhode Allee) oversteken. De trottoirs zijn hier bestraat; deze weg, evenals vele andere, niet. Parkeergelegenheid voor de deur. Van zonsondergang tot zonsopgang is bewaking ingehuurd om de guesthouses op dit kruispunt in de gaten te houden. Privé-eigendommen zijn in Namibië goed beschermd en in steden zie je veel bewaking: bij restaurants, hotels en allerlei openbare gelegenheden en ook bij pinautomaten. Het zal nodig zijn en bevordert in ieder geval een gevoel van veiligheid. Swakopmund geeft sowieso een goede indruk, misschien zijn dat de Duitse invloeden. In het hotel vertelden ze ons ook dat we rustig 's avonds naar ons restaurant konden lopen en wij hebben ons daarbij inderdaad geen moment niet op ons gemak gevoeld. In Windhoek werd dat beslist afgeraden.

kazerne, 1905

Maar eerst liepen we deze middag nog de stad in, via Bismarck St. over Sam Nujoma Av. naar de vuurtoren. Zelfs de souvenirsverkopen op straat zijn hier keurig geordend en het ziet er allemaal erg netjes en gecontroleerd uit. Dat doet, als je je maar een beetje in de buurt waagt, aan de overredingskracht van de verkopers niets af. Wie van onze vrienden cadeautjes van ons herkent op deze foto's, het zou zo maar kunnen. Zo brengt onze reis niet alleen aan ons, maar aan twee kanten van de aarde een beetje vrolijkheid mee! 

     

 Rond de vuurtoren en het museum is het heel gezellig met verschillende restaurantjes en terrassen. Hier mengen zich de verschillende bevolkingsgroepen en toeristen en er hangt een heel gemoedelijke sfeer. Het ziet er allemaal zo keurig uit dat we ons hebben laten verleiden tot een heerlijk Italiaans schepijs.

Iets verderop kwam juist een vers bruidspaar uit de kerk, een heerlijk kleurig tafereel voor een foto, natuurlijk. Ik ontsnapte niet aan hun aandacht, maar ze vonden het helemaal leuk dat we foto's namen.

  Altes Amtsgericht, 1906

 Modern woning- winkelcomplex

Dit prachtige oude stationsgebouw stamt uit 1901 en is stijlvol verbouwd tot chique hotel. Hoewel dit superdeluxe oord niet te vergelijken is met een stationshal of -restaurant, herken je nog wel degelijk het stationsgebouw in het de entree. Want zo chique is het niet, of we werden, toen we het gebouw op de stoep voor de deur bewonderden, uitgenodigd om binnen een kijkje te nemen.

 

Het werd tijd om via de winkelstraten terug te wandelen naar ons hotel.

Gisterenavond hadden we gegeten bij Erich's Restaurant. Zelfs de native obers spreken hier Duits en dat is toch een vreemde gewaarwording. Een traditionele keuken, goed voedsel, de baas had - niet persé vriendelijk - de touwtjes stevig in handen en de tent zat vol.

Deze avond hadden we nog kunnen reserveren bij Tug, dat aan het strand ligt voor de de jetty. Via een grote houten trap kom je in een sfeervol, heel ruim restaurant. De benadering is echter heel commercieel, professioneel en overdreven uitnodigend (om niet te zeggen een slijmbal van een ober), waarbij de duurste gerechten en wijnen het eerst aan de man gebracht proberen te worden. De keuken was goed, maar de prijzen waren pittig. Dagen later ontmoetten we bij Palmwag een Nederlands echtpaar dat we kenden van Anib Lodge, die vertelden dat ze dezelfde avond bij Tug waren geweest, maar zich al snel na aankomst zo slecht behandeld voelden dat zij zijn weggegaan. Zij hebben uiteindelijk heel genoeglijk en lekker gegeten op de jetty. Het Oostenrijkse gezin dat we die ochtend nog in de haven hadden ontmoet, troffen we ook deze avond in Tug aan. Het was leuk hen nog even te spreken en gedag te zeggen, want vanaf nu scheidden onze wegen en zij gingen binnenkort naar huis terug. Met sommige mensen klikt het gewoon en dit waren zulke hartelijke, vriendelijke lui, dat deze contacten een sociale component zijn, die iets heeft toegevoegd aan onze vakantie, juist omdat we zonder ander gezelschap reizen.

                Morgen naar Damaraland