Omdat we de canyon "van binnenuit" wilden beleven, hadden we een dagexcursie geboekt. Met onze gids/chauffeur Wilhelm, "zeg maar Willem, dat is gemakkelijker", een jong Frans stel en een echtpaar uit Duitsland vertrokken we om 8.30 uur in een open safari-auto over de weg die wij gisteren gekomen waren. Het was nog koud en een dikke trui en jas waren geen overbodige luxe. De resterende lichte bewolking was goed voor prachtig ochtendlicht boven de bergen. Na enige tijd sloeg Willem rechtsaf privéterrein in: dit enorme natuurgebied is eigendom van nazaten van de Rockefellerfamilie. De wat hobbelige gravelweg was een inleiding op de "mountainmassage" die we van Willem zouden krijgen.
Waar de Lodge haar water oppompt is ook een waterbekken, waar veel dieren op af komen, zoals springbokken en struisvogels, alsook massa's kleine vogeltjes.
We kwamen langs de waterpomp van de lodge. Met zonne-energie of een agregaat op bewolkte dagen wordt hier water opgepompt en over een flinke afstand doorgepompt naar de dienstwoningen en de vroegere lodges hoger op het plateau. Vandaar wordt het weer naar beneden naar de huidige lodge gepompt. Om maar even aan te geven dat water hier niet de vanzelfsprekende voorziening is zoals wij dat in Nederland gewend zijn. De lodges waar wij nu verblijven zijn pas sinds 3 jaar in bedrijf. De oude lodges worden nog gebruikt voor speciale groepen en als woning voor de bedrijfsleiders en gidsen.
Van tijd tot tijd stopte Willem om iets te vertellen over de ontstaansgeschiedenis van dit gebied, zo'n 500 miljoen jaar geleden bij de scheiding van de continenten Afrika en Zuid-Amerika. De canyon is de twee na grootste ter wereld met een lengte van 160 km, een breedte van bijna 27 km en een diepte van soms meer dan 500 m. Willem had verstand van zaken en wees ons op de verschillende gesteenten, planten en dieren, die we tegenkwamen, en hun eigenschappen.
Springbok; mannetje of vrouwtje is zo niet te zien, beide hebben hoorns. De witte buik en achterhand zijn functioneel: wit weerkaatst het zonlicht en de warmte (van het gesteente). Als het warm wordt staan of liggen sprinkbokken meestal met de witte kont naar de zon gekeerd.
Dit is Euphorbia Dregeana, die het hier op deze kale grond uitstekend doet. De melkachtige sappen zijn uiterst giftig. Er zijn slechts enkele dieren die deze Euphorbia kunnen eten (o.a. kudu, als ik het goed onthouden heb); er zijn gevallen van mensen bekend die blind zijn geworden na contact met het sap van de plant.
 |
| Rüppell's Bustard |
Niet onthouden wat Willem vertelde, maar ik denk dat dit een (African?) Pipit is, een soort leeuwerik
Black-chested snake-eagle / Slangenarend
Grey-winged Francolin (?)
Overal zie je dit soort waterpompen om het water, soms van heel diep, omhoog te pompen. Deze hoorde bij een verlaten boerenbedrijfje en werkte niet meer, maar er kwamen nog wel veel vogeltjes naar de put. De veeteelt heeft hier het veld geruimd voor de natuur, waardoor er weer veel springbokken, kudu's en struisvogels kunnen leven.
Door de aanwezigheid van de rivier is dit gebied van oudsher bewoond geweest. Deze ingekerfde cirkels zijn al heel oud. De bushmen tekenden deze, naar wij later bij Twijfelfontein leerden, om aan te geven waar zich waterbronnen bevonden.
Kokerbomen (Quiver Trees) groeien heel langzaam; grote bomen zijn honderden jaren oud. Het zijn succulenten, die water opslaan in het sponsachtige binnen van de stam. Dit exemplaar wordt opgesierd door een nest van sociable weavers.
Gaandeweg kwamen we toe aan een spectaculairder deel van de weg, die naarmate we verder in de bergen kwamen, smaller werd en over grove stenen en langs scherpe keien leidde met aardige hellingspercentages over een korte afstand.
We reden langs een kokerbomenbos, staken een droge rivierbedding over, die geflankeerd werd door allerlei boompjes en struiken, waar Willem dan weer wat van vertelde, om daarna met voorzichtig manouvreren onze weg te vervolgen.
Het is winter en veel bomen zijn kaal, maar ook, of juist in hun kaalheid soms schilderachtig mooi.
Maar niet alles is kaal en behalve door het mooie contrast van de lichte grassen tegen het zwarte gesteente, worden we regelmatig verrast door prachtige kleuren.
In deze gele blaasjes is vocht opgeslagen, waar dieren als koedoes weer gebruik van maken.
De volgende dag zou een 5-daagse hike in de canyon van start gaan en we kwamen de werkploeg tegen die in het veld alles aan het voorbereiden waren. Deze mannen spraken geen Engels en Willem, die zelf uit Damaraland komt, beheerst hun taal niet. Dan is Zuid-Afrikaans de voertaal.
Een kudu in dit onherbergzame gebied.
Ook dit is een Euphorbia (virosa) en niet een cactus, zoals wij vaak denken. Ook deze planten zijn giftig net als de voornoemde soort.
De rivierbedding staat droog, maar hier is een oase van groen, waar overal vogels kwetterden en heen en weer fladderden. Alleen al aan alle uitwerpselen kun je zien dat veel dieren deze plek weten te vinden. Hoog op een rots waren inderdaad apen te zien. Ook koedoes zagen we later. Maar ook voor ons was het een prima pauzeplaatsje.
Weer verder. Het fijne van op stap gaan met een gids is, dat deze mensen zoveel meer zien dan wij. Willem ontdekte hoog boven ons een paar bergzebra's. Deze zijn hier heel schuw. Door heel langzaam verder te rijden, konden we tot onder hun heuvelrug naderen, waarbij onze gids nog meer zebra's ontdekte die - voor ons en zeker met het blote oog nauwelijks zichtbaar - over de gesteenten omhoog naar het rif klauterden. Daar voegden ze zich bij de eerste en konden wij hen beter zien. Toen we later langs deze zelfde weg terugkeerden, stonden ze er nog net zo op dezelfde plaats: de zwarte vlakken nemen het zonlicht op, waardoor ze zich kunnen opwarmen.
Enige tijd later stopten we op een plateau dat een overweldigend uitzicht bood op Fish River Canyon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten