Ongeveer 60 km leidt de asfaltweg door de stenige vlakte om te eindigen in het zand. Wie geen 4x4 heeft of zich niet zelf in het rulle zand wil wagen moet of kan de auto hier achterlaten op de parkeerplaats en overstappen op een van de safari-auto's die af en aan rijden. Voor bussen is er een oplegger achter een tractor, ook leuk zullen we maar zeggen.
Hoewel onze banden niet op zandspanning waren gebracht, durfde Rob de uitdaging wel aan om zelf te rijden. Niet nadat we bij een van de picknickplaatsen onze ontbijtmand hadden aangesproken! Bij Duin 45 hadden we al een dikbelegde boterham uit het vuistje gegeten, nu kozen we vooral voor de potten: een frisse yoghurt met muesli en kleingesneden fruit en daarbij een kopje koffie uit de thermoskan, compleet met tafellaken en servet. Toch niet te geloven?!
Niet alleen vanwege het spannende zandrijden vonden we deze tocht nu pas echt mooi worden. De duinen van het voorgaande traject waren spectaculair en prachtig in de lage zon, maar hier belandden we middenin dit adembenemende landschap van stervormige duinen, woestijnplanten en schaduwbrengende acacia's.
Het blad van deze Acacia Erioloba oogt jong en ook ontdekten we enkele bloemetjes; de eerste tekenen van het eind van de winter? De heldere zang van een vogel maakte nieuwsgierig en het duurde even voordat we deze beweeglijke mees ontdekten. Dit is een "Grey Tit", op z'n Zuid-Afrikaans een Akasiagrysmees, omdat hij graag acaciazaden openbreekt op zoek naar insecten. Deze zaden zijn trouwens heel mooi en zie je dikwijls gebruikt als decoratiemateriaal, bijvoorbeeld verwerkt in slingers.
Na een paar kilometer bereikten we de parkeerplaatsen voor een wandeling naar Dead Vlei. Een bord verwees naar een onzichtbaar pad. Het komt erop neer dat je door de vlakte naar de voet van Big Daddy loopt en via de rechter uitloper kun je Dead Vlei bereiken. Het is een geleidelijke klim, die ondertussen een geweldig uitzicht biedt over deze bijzondere omgeving. Zouden we met de ervaring van nu nog eens naar Sossusvlei gaan, zou ik me bij Duin 45 en omgeving beperkt hebben tot enkele foto's in minder tijd, zonder veel klimmen, om in deze omgeving van Big Daddy en Sossusvlei meer te profiteren van het vroege ochtendlicht. Nu - we waren hier rond half 11 - stond de zon al zo hoog dat de kleurintensiteit veel minder was en er nog nauwelijks schaduw was om diepte te geven aan het landschap en met name de foto's. Dat is dan misschien jammer, maar doet absoluut geen afbreuk aan de geweldige ervaring die we hier gehad hebben. Je moet het zelf beleven en foto's kunnen die beleving voor ons in herinnering roepen en intensiveren, maar de beleving zelf nooit vervangen.
Ooit heeft hier water gestroomd....
Big Daddy
"Big Daddy" is een machtig hoog duin (350 m gemiddeld las ik ergens), maar dit soort stevige klimpartijen hebben wij aan anderen overgelaten. We hebben ons tevreden gesteld met de wandeling naar Deadvlei via pappies voet.
Lijkt zo heel groot, deze zandhagedis, maar is heel klein. Foto op bijna zandhoogte, dichtbij met 300 mm en achteraf nog wat uitgesneden.
Dead Vlei of Deadvlei. Vlei betekent niet vallei, zoals ik eerst dacht, maar meer of moeras.
Dead is duidelijk dood sinds zich hier geen regenwater meer verzamelt om levenskansen te bieden.
De regens zijn afgenomen, het zand heeft bovendien iedere doorgang geblokkeerd.
Wat resteert is een vlakte van witte klei, gebarsten craquelé, en de grijs uitgeslagen skeleten van kameeldoornbomen (acacia's), omgeven door hoge rode zandduinen.
En wij, wij verdrinken even in deze wonderlijke woestenij, dwalen rond, gaan erbij zitten, fotograferen .........
............... en keren weer terug naar de werkelijkheid, richting parkeerplaats.
Ooit was hier een kleine waterval....
Woestijnbloemen, zo mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten