Op een vakantie van drie weken, zoals wij dat nu hebben gedaan, leer je een land en de bevolking niet echt kennen. Je leest wat, je praat wat en je houdt je oren en ogen open en dan doe je indrukken op. Meer verbeeld ik me niet dat het is. Maar voor een praatje met andere gasten en met personeel is tussendoor best gelegenheid, zeker in privégelegenheden als Fish River Lodge, Wolwedans en Kipwe bijvoorbeeld, en zo hoor je nog eens wat. In de kampen van Etosha en ook in Sesriem heerste een wat formelere sfeer.
Bedienend personeel vroeg vaak waar wij vandaan kwamen. Holland en Amsterdam waren als namen bekend ("Ah, VanPersie!"). Een barjongen bij Fish River liet als blijk van herkenning weten dat hij in Noorwegen (!) was geweest. Op onze verbaasde vraag hoe hij daar was beland, vertelde hij dat dat met een jeugdvoetbalelftal was geweest. Later in Swakopmund kwamen we een docent Duits tegen die voetbaluitwisselingen met Stuttgart in Duitsland probeerde te regelen voor zijn pupillen. Dat soort dingen gebeuren hier dus ook. Wij grepen bij dergelijke intermezzo's de gelegenheid vaak aan om bij een ober, barman of ook gidsen te informeren waar zij zelf vandaan kwamen en dat bleek dan dikwijls uit een heel ander deel van het land te zijn. Gids Willem en ook andere personeelsleden in Fish River kwamen uit Damaraland, deden 2 maanden dienst en woonden op het terrein, hadden vervolgens twee weken vrij om naar huis te gaan. In Wolwedans kwamen verschillende mensen uit het noorden, o.a. manager Erik met een werkschema van 6 weken op en 2 weken af. In Etosha en Waterberg waren de werk- en vrije perioden korter, niet gunstiger voor het personeel. De reis van werk naar huis is wel een dagreis. Voor iemand als Erik met een eigen auto en naar zijn zeggen met niet minder dan 160 km p.u. (ongeacht de conditie van de weg) vlotter dan voor een ober die liftend 600 of 800 km moet overbruggen.
Het is niet alleen een kwestie van werkgelegenheid, maar ook een vorm van ontwikkeling. In de privé accommodaties is een deel van het personeel goed (hbo niveau in Windhoek of Kaapstad) opgeleid. Wanneer zij in verschillende delen van het land hebben gewerkt en aldus de toeristische trekpleisters en accommodaties hebben leren kennen, kunnen zij overal aan de slag, vertelde Erik, en bijvoorbeeld ook als gids (privégasten of met groepjes toeristen) door het land trekken. Ze hebben dus duidelijk een doel voor ogen. Bij al dit soort ontmoetingen en gesprekken hebben wij de mensen als bijzonder open, vriendelijk en ontspannen ervaren. En dat is ook onze totaalindruk van Namibië: een meer open en ontspannen sfeer dan in Zuid-Afrika in onze beleving. Onwillekeurig vergelijken we toch.
Bij de discussie van de vorige avond over legale en illegale jacht op wild in Zuidelijk Afrika, kwam o.a. de vraag op hoe het mogelijk is dat in Zuid-Afrika, veel meer dan in Namibië zoveel gejaagd kan worden op beschermde diersoorten. Dagelijks sneuvelen er momenteel 1 tot 2 neushoorns in Zuid-Afrika, alleen omwille van de hoorns, waarnaar veel vraag is in Aziatische landen, en dat gebeurt dikwijls met instemming en/of medewerking van de plaatselijke autoriteiten aldus het Zuid-Afrikaanse echtpaar. Volgens Erik ligt een verklaring in het feit dat Namibië veel minder gecorrumpeerd is dan Zuid-Afrika. Hoe dan ook: het was interessante gespreksstof en je steekt er altijd weer wat van op.
Toevallig las ik vandaag (dag van schrijven: 11/9) in Panda over de toenemende stroperij en dat bevestigt in ieder geval de actualiteit van het besprokene. Zie: Wereld Natuur Fonds
Terug naar Wolwedans en de orde van de dag. De vogeltjes hier kennen nauwelijks angst. Terwijl de een nog nauwelijks wakker zat op te warmen, de ander met een poetsbeurt bezig was, deed een groepje mussen zich te goed aan de koekkruimels van onze ochtendthee.
Red headed finch/ Rooikopvink
Scaly-feathered finch/"Baardmannetje"
Op weg naar het ontbijt kwamen we langs de kruidentuin, die hier in de eigen behoeften moet voorzien.
Wolwedans is een mooi voorbeeld van duurzaam en verantwoord toerisme. Voorheen waren in dit gebied veel schapenfarms. De vacht van Karakulschapen was lange tijd zeer gewild in Europa totdat o.a. de antibontlobby daar een eind aan maakte (lammeren schijnen wreed geslacht te zijn). Voormalig veeteeltgebied is omgeturned tot een uitgestrekt natuurreservaat met kleinschalige toeristische voorzieningen. Toeristen komen af op de natuur. Vanwege het economisch gewin ziet de plaatselijke bevolking de waarde van natuur en is daardoor gemotiveerd om daaraan mee te werken. Een deel van de opbrengst van de lodges wordt ook weer geïnvesteerd in natuurbeheer. De lodges zijn gebouwd op houten platforms en opgetrokken uit hout en tentdoek. Wanneer de bestemming op enig moment vervalt, kan alles zo afgebroken en verwijderd worden nagenoeg zonder een spoor achter te laten. Zorgvuldig energiegebruik wordt nagestreefd, zonnepanelen voorzien de gastenverblijven van stroom voor voldoende verlichting en een warme douche, maar wie een haarföhn belangrijk vindt, kan beter elders verblijven (zeker met deze wind!!). Het ging goed met het toerisme, maar men kampte met een tekort aan behoorlijke koks en horecapersoneel. Daarom is in Windhoek een eigen opleiding gestart die goed geschoold personeel aflevert, dat ook aan hoge Europese normen kan voldoen. Dat was tenminste onze ervaring in Wolwedans: uitstekende keuken en bediening met oog voor detail en alle egards naar de gasten en - heel prettig - in een ontspannen sfeer. (De kok kwam van de eigen opleiding en er liepen verschillende stageaires uit Windhoek). Al deze elementen van goed, verantwoord en duurzaam ondernemerschap komen hier samen en versterken elkaar. Als gast voelde ik me hier dan ook helemaal thuis.
Kwaliteit is gegarandeerd t/m het wijnaanbod: er is zelfs een wijnkelder, ingegraven in het zand. Toen we afscheid gingen nemen, werden we nog spontaan meegenomen voor een bezichtiging. Erg leuk en een waardig slot van een bijzonder verblijf!
Op onze weg terug naar de C27 zagen we overal wild, meestal in de verte als donkere silhouetten afstekend tegen de grasvlakten in de lage ochtendzon. De mongoose hebben we nooit kunnen naderen, omdat ze heel alert zijn en bij de minste onraad onder de grond duiken. Een valk had minder moeite met onze belangstelling (zolang de auto maar niet verlaten wordt en er geen onverwachte bewegingen zijn, gaat dat meestal wel goed).
Zebra's en een springbok
Greater Kestrel / Grootrooivalk
Mongoose
Geen opmerkingen:
Een reactie posten