Van Deadvlei naar Sossusvlei is slechts een klein eindje, maar wel door diep rul zand tot de grote vlakte van Sossusvlei. Rob kon zich uitleven: 4x4 low gear! We vonden een mooie parkeerplaats in de schaduw van een paar grote acaciabomen.
Ook hier werden we weer verrast, niet alleen door deze prachtige bloemen, maar: er stond water in Sossusvlei! Aan welke regens dit restant water te danken is, weet ik niet, alleen dat dit beslist niet jaarlijks voorkomt. Maar het is toch fantastisch als je middenin een van de droogste zandwoestijnen ter wereld op een meer stuit en watervogels aantreft! Qua oppervlakte was het nog best een grote plas, erg diep was deze niet meer. Ergens in het midden stond welgeteld één flamingo, onbeweeglijk op één poot in ruststand. Een paar eenden slobberden rond en later zagen we ook een "Three-banded-plover" ofwel "Driebandkiewiet".
Regenval is in deze regio zeldzaam, maar wanneer dat plaatsvindt, kan dat voor mensen ernstige gevolgen hebben. Door hevige regenval worden soms toeristische onderkomens bedreigd, wegen weggespoeld en de toegang tot (of terugtocht uit!) Sossusvlei onmogelijk gemaakt. Voor de natuur zijn deze regens echter van levensbelang. Dan ontkiemen zaden en ontspruiten jonge grassen en bloeit de woestijn op en er is voedsel en water voor dieren.
"Big Mamma" is niet zo steil en daardoor gemakkelijker te beklimmen dan Duin 45 en de mannelijke tegenhanger, lijkt bovendien een mooi uitzicht over Sossusvlei en omgeving te bieden. Ook dit hebben wij niet gedaan, al was het maar omdat ik het beneden veel interessanter vond vanwege de flora en fauna. Spannend al die planten die hier groeien en de vele vogels, die daarvan en van de aanwezigheid van water profiteren. Ik ben sowieso meer van het inzoomen dan van de vergezichten, dus dat verklaart al een heleboel.
Dit is zeker niet de enige Black-chested Prinia (Swartbandlangstertjie) die we hier aangetroffen hebben, maar wel een die zich ondanks zijn beweeglijkheid goed liet fotograferen, doordat hij voortdurend bij deze graspol actief was. Opvallend gebruik van de staart.
Markante houding: spagaat op twee grasspieten kostte deze evenwichtskunstenaar geen moeite.
Black-chested Prinia. De naam is te danken aan de zwarte borststreep (onder de kin), maar deze is in het winterkleed nauwelijks aanwezig.
Een (female whitebellied?) sunbird en onder mussen, die komen drinken aan de waterrand.
Boven Three-banded-plover en onder een Namaqua Dove met de karakteristieke lange puntstaart. Dit is een mannetje, te herkennen aan de zwarte kop. Dit duifje komt in heel Zuidelijk Afrika voor.
We hadden dan wel een privéplekje, maar hoefden ons niet alleen te voelen: mussen, muizen en torren hadden snel door dat hier iets te halen viel en we deelden graag wat van onze overdaad aan fruit en muesli. Heel gezellig!
minimuis
Het leek wel of het zandspoor op onze terugweg dieper en ruller was dan de andere kant van de "weg".
Rob had er weer lol in: low gear en zoeken naar het beste spoor, de motor had er geen moeite mee - wat een power! - maar met al te nonchalant avonturieren kun je best wel vastlopen. Zelfs de shuttletractor stond vast in het zand en de chauffeur hief hulpeloos de handen op. Grapje? Aan de jeep die heel kordaat voor ons reed, konden we zien welk spoor we het beste (of beter niet) konden volgen. Leuk!
Eenmaal op het asfalt kwamen we weer op veilig en bekend terrein. Met het voortschrijden van de tijd, veranderde ook het licht en dat gaf toch weer een heel ander effect dan in de vroege morgen. De bomen aan de voet van de duinen markeren de loop van de Tsauchab Rivier. Vanmorgen zijn we bij de dam over de rivier niet gestopt, maar nu namen we er even de tijd voor. De bedding is gortdroog, maar het vele groen verraadt de somtijds of ondergrondse aanwezigheid van water. Een springbok stond stil in de bedding en hield ons goed in de gaten. 
Een fazantenpaartje met kleintjes in supercamouflageverenpak (Namaqua Sandgrouse)
Terwijl Rob in het restaurant van de camping de toegang voor het park betaalde (dit doe je dus bij het verlaten van Sossusvlei), kon ik nog een Sunbird fotograferen. Bij het zien van deze kelkbloemen hoef je van de aanwezigheid van deze vogels niet op te kijken. Het was 15.00 uur toen we uitreden en een wandeling door de Sesriemkloof is er niet meer van gekomen. Helaas, maar op onze stek in Desert Camp werden we verwelkomd door onze vogelvrienden en was het ook heerlijk om nog even alle indrukken van die dag in alle rust te verwerken.
Meer foto's van deze dag in diaserie rechts.
Deze avond hadden we in het restaurant van de Lodge geboekt. Het restaurant is dus buiten op het terras en tegen de kou krijg je een warme plaid. Afdoende en het heeft wel wat, al die mensen met dekens om. Van tijd tot tijd ga je binnen opwarmen om je bord te vullen. Een mooi salade- en dessertbuffet voor voor en na en daartussen kun je je tegoed doen aan allerlei soorten wildbraai (zebra, wrattenzwijn, koedoe, impala en nog meer dieren die je in het veld bewondert en nu kunt eten) en een buffet van groenten of verschillende wokgerechten van de bakplaat. Uitstekend en niet duurder dan zelf braaien, dus bedenk goed wat je doet als je in Desert Camp verblijft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten