Uitkijkpunt over Fish River Canyon. Hoe klein kun je je voelen? Letterlijk, maar ook in de tijd, in de schepping? Wat stellen wij mensen nou helemaal voor?
Rijk gevoel dat we dit samen mogen beleven!
En toen weer verder, eerst over de vlakte....
maar om beneden te komen, moesten we toch echt dalen:
en dat ging niet volgens de wetten der geleidelijkheid
Eenmaal beneden kwam de picknickbox tevoorschijn met frisse drankjes en lekkere sandwiches. We zaten allemaal een beetje apart van elkaar bij het water, gewoon om even in rust alle indrukken te verwerken, verder te genieten en op te warmen in de zon.
De Fish River komt van ver uit het noorden en mondt uit in de Oranje Rivier. Het water wordt gereguleerd bij Hardap Dam (omgeving Mariëntal). 's Winters blijven er soms niet meer dan grote poelen over in de canyon, maar nu was er nog best veel water. Hoewel het door de wind anders lijkt, is er geen stroming meer.
Een visarend kwam mooi in beeld. Een vreemde houding vastgelegd bij het uiten van een kreet.
Aan alles komt een eind. Terug omhoog over de smalle, steile keienweg langs enge dieptes. Achter mij zat de jonge Fransman aan de kant van de afgrond en zachtjes hoorde ik hem kreunen "j'ai peure". Willem stuurde weer behoedzaam in low gear om de grootste obstakels heen zonder van het pad te raken en boven kon Frans weer opgelucht ademhalen.
Tijdens onze dagtocht kwamen we regelmatig koedoes tegen, meestal in tweetallen, en ook hebben we enige keren steenbokjes gezien, maar deze steeds behoorlijk op afstand. Nu kwamen we om een hoek en werden we verrast door een paartje dat op de rotsen boven ons heel stil op de uitkijk stond en ook bleef staan. Mooi fotomoment. Alleen mannelijke steenbokken hebben hoorns.
Weer steenbokken: het mannetje staat, het vrouwtje ligt rustig ernaast en een richel lager links steekt nog net het koppie van een derde steenbokje boven de rotsen uit.
Terug beneden op de vlakte zagen we weer een oryx; een groepje struisvogels (1 man met 4 vrouwen) vluchtte in slagorde voor ons weg en op het laatst ook nog een groepje springbokken.
Niet zo'n mooie foto, maar je kunt goed de grote platte voeten zien, waarmee struisvogels zich zo gemakkelijk en snel over dit oneffen gesteente kunnen voortbewegen. Struisvogels hebben sterke poten, die ze ook gebruiken als het tot een gevecht komt.
Platvoeten kun je springbokken niet toedichten. Lichtvoetig en zo nodig met 4 poten tegelijk springend, nemen ze de benen. Prachtig om te zien. Vooral vrouwtjes willen daarbij graag "pronken" door de rugharen, die normaal plat liggen, op te zetten, waardoor deze van achteren gezien wit oplichten. Daarmee geven ze aan dat ze gezond en fit zijn.
Tegen vieren kwamen we terug bij de lodge na een prachtige dag, waarop we veel beleefd en geleerd hebben. Details van planten, namen van vogels - dat onthoud ik niet allemaal. Maar het totaalbeeld van dit gebied, hoe dieren en planten aan deze harde natuur zijn aangepast en samen kunnen (over)leven - dat beeld laat blijvend indruk achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten