Dag 12: Stad, zee, mensen

Een willekeurig huis langs de "ring" van Walvis Bay. Golfplaten daken zijn veel gebruikt bouwmateriaal, ook in de gegoede buurten. Deze weg is geasfalteerd, maar overal ligt opgewaaid zand, want de woestijn is aan de andere kant van de weg, met niet veel meer dan een paar bomen en wat bedrijfsgebouwen als buffer.

Rijd je Walvis Bay uit, is de eerste reactie bij het zien van dit terrein en de township in de verte "o help, wat een armoede".
Maar er zijn wel electra-leidingen en waarschijnlijk zelfs waterleiding, want anders zie je gewoonlijk wel waterreservoirs.
En eenmaal dichterbij zagen we keurige huizenblokken, weliswaar dicht op elkaar gebouwd en midden in het zand, maar fris in de verf, wapperende was en auto's op het erf. Het lijkt een heel nieuw dorp, sommige huizen waren nog niet eens klaar en daar waren nog mensen aan het werk. Het lijkt er dus op dat hier toch goed geïnvesteerd wordt in behoorlijke woonvoorzieningen.

 

Ook tussen Walvis Bay en Swakopmund is een schijnbaar heel nieuw dorp uit het zand gestampt, afwisselend gebouwd en in veelkleurige pasteltinten, zoals je dat hier veel ziet. Oogt wel fris en vrolijk. Het leek ons dat dit dorp voor permanente bewoning is, maar het zouden ook best (deels?) vakantiewoningen kunnen zijn. Namibiërs (uit Windhoek bijvoorbeeld) gaan graag in de hete zomers naar de kust. De Atlantische Oceaan is niet echt geschikt om te zwemmen, maar enige verfrissing is hier natuurlijk wel te  vinden. In Swakopmund hebben we eens naar huizenprijzen gekeken en die mochten er wezen, zouden in onze Randstad niet misstaan!

 

Swakopmund, de pier en onder een baai waar veel flamingo's waren. We hebben helaas geen gelegenheid meer gehad om hier nog wat rond te kijken, omdat we ook nog graag iets meer van de stad zelf wilden zien. 

De zon scheen inmiddels volop en na thuiskomst hebben we eerst een poosje van de tuin genoten, ieder op onze eigen manier. Dit is een tuin die vele verschillende vogels lokt en dan ik toch niet blijven stilzitten, hoewel die mandjesstoelen wel heel aangenaam zijn.

 

Cape Wagtale/Gewoon Kwikkie - kwikstaartje dus

Cape White Eye

  Southern Masked Weaver  (vr.)

Southern Masked Weaver (mannetje)

Dusky (?) Sugarbird (vr)

Ingang van Swakopmund Guesthouse

Voor onze kamer moesten we van het hoofdgebouw even de straat (Rhode Allee) oversteken. De trottoirs zijn hier bestraat; deze weg, evenals vele andere, niet. Parkeergelegenheid voor de deur. Van zonsondergang tot zonsopgang is bewaking ingehuurd om de guesthouses op dit kruispunt in de gaten te houden. Privé-eigendommen zijn in Namibië goed beschermd en in steden zie je veel bewaking: bij restaurants, hotels en allerlei openbare gelegenheden en ook bij pinautomaten. Het zal nodig zijn en bevordert in ieder geval een gevoel van veiligheid. Swakopmund geeft sowieso een goede indruk, misschien zijn dat de Duitse invloeden. In het hotel vertelden ze ons ook dat we rustig 's avonds naar ons restaurant konden lopen en wij hebben ons daarbij inderdaad geen moment niet op ons gemak gevoeld. In Windhoek werd dat beslist afgeraden.

kazerne, 1905

Maar eerst liepen we deze middag nog de stad in, via Bismarck St. over Sam Nujoma Av. naar de vuurtoren. Zelfs de souvenirsverkopen op straat zijn hier keurig geordend en het ziet er allemaal erg netjes en gecontroleerd uit. Dat doet, als je je maar een beetje in de buurt waagt, aan de overredingskracht van de verkopers niets af. Wie van onze vrienden cadeautjes van ons herkent op deze foto's, het zou zo maar kunnen. Zo brengt onze reis niet alleen aan ons, maar aan twee kanten van de aarde een beetje vrolijkheid mee! 

     

 Rond de vuurtoren en het museum is het heel gezellig met verschillende restaurantjes en terrassen. Hier mengen zich de verschillende bevolkingsgroepen en toeristen en er hangt een heel gemoedelijke sfeer. Het ziet er allemaal zo keurig uit dat we ons hebben laten verleiden tot een heerlijk Italiaans schepijs.

Iets verderop kwam juist een vers bruidspaar uit de kerk, een heerlijk kleurig tafereel voor een foto, natuurlijk. Ik ontsnapte niet aan hun aandacht, maar ze vonden het helemaal leuk dat we foto's namen.

  Altes Amtsgericht, 1906

 Modern woning- winkelcomplex

Dit prachtige oude stationsgebouw stamt uit 1901 en is stijlvol verbouwd tot chique hotel. Hoewel dit superdeluxe oord niet te vergelijken is met een stationshal of -restaurant, herken je nog wel degelijk het stationsgebouw in het de entree. Want zo chique is het niet, of we werden, toen we het gebouw op de stoep voor de deur bewonderden, uitgenodigd om binnen een kijkje te nemen.

 

Het werd tijd om via de winkelstraten terug te wandelen naar ons hotel.

Gisterenavond hadden we gegeten bij Erich's Restaurant. Zelfs de native obers spreken hier Duits en dat is toch een vreemde gewaarwording. Een traditionele keuken, goed voedsel, de baas had - niet persé vriendelijk - de touwtjes stevig in handen en de tent zat vol.

Deze avond hadden we nog kunnen reserveren bij Tug, dat aan het strand ligt voor de de jetty. Via een grote houten trap kom je in een sfeervol, heel ruim restaurant. De benadering is echter heel commercieel, professioneel en overdreven uitnodigend (om niet te zeggen een slijmbal van een ober), waarbij de duurste gerechten en wijnen het eerst aan de man gebracht proberen te worden. De keuken was goed, maar de prijzen waren pittig. Dagen later ontmoetten we bij Palmwag een Nederlands echtpaar dat we kenden van Anib Lodge, die vertelden dat ze dezelfde avond bij Tug waren geweest, maar zich al snel na aankomst zo slecht behandeld voelden dat zij zijn weggegaan. Zij hebben uiteindelijk heel genoeglijk en lekker gegeten op de jetty. Het Oostenrijkse gezin dat we die ochtend nog in de haven hadden ontmoet, troffen we ook deze avond in Tug aan. Het was leuk hen nog even te spreken en gedag te zeggen, want vanaf nu scheidden onze wegen en zij gingen binnenkort naar huis terug. Met sommige mensen klikt het gewoon en dit waren zulke hartelijke, vriendelijke lui, dat deze contacten een sociale component zijn, die iets heeft toegevoegd aan onze vakantie, juist omdat we zonder ander gezelschap reizen.

                Morgen naar Damaraland

Dag 12: Walvis Bay Dolphin and seal cruise

Swakopmund Guesthouse, ontbijt om 7.00 uur. Het regent. Om 7.30 uur vertrekken we naar Walvis Bay voor een catamaran-dolphin-and-seal-cruise. De dag tevoren was er zelfs een walvis met jong gezien, dus wie weet?! Onze gastvrouw spreekt ons moed in met de opmerking dat het in Walvis Bay vaak beter weer is en terwijl onderweg de natte wolken nog tot over de zandduinen zakken, lijken de wolken - eenmaal in Walvis Bay - inderdaad al wat uit elkaar gedreven te worden. 

Bij de parkeerplaatsen in de haven zijn een paar stalletjes van Himba's die je proberen te lokken om hun waren aan de man te brengen. Op ons commentaar dat het weinig zin heeft om met een giraffe onder je arm op de boot te stappen, hebben ze hun antwoord klaar: "only look, come back after the trip!". Oké, beloofd. Met de vertrektijden nemen ze het niet zo nauw, we moesten best een poos wachten op een groepje dat te laat kwam. Maar het haventje is wel gezellig, er zijn verschillende café's voor een ontbijt of kopje koffie, en terwijl wij wachtten vermaakten we ons met de pelikanen in de haven en met alle mensen, die (net als wij natuurlijk) rond de vogel(s) druk met camera's in de weer waren. Ook kwamen we weer bekenden uit het vliegtuig en Sossusvlei tegen, maar zij gingen op een andere boot mee.

Inmiddels was de regen gestopt en raakte het gezelschap compleet zodat we konden vertrekken. Onze gids wees hoe we van de haven door de baai tot iets voorbij de landtong zouden varen en plots zwabberde er een zeehond over het dek. Die behoort tot de vaste crew als sappig intro tot de boottour, terwijl gids Ilona intussen haar verhaal kon afsteken.

  

Het duurde niet lang of de dolfijnen doken op, letterlijk. Er zijn hier twee soorten: Bottle Nose Dolphins en Heavy Side Dolphins. De dolfijnen hier in de baai bleven nogal op afstand, maar stalen natuurlijk wel de show met hun soepele lijven en spetterende sprongen.

Een verre zon kleurde de hemel en de duinen in roze pasteltinten. 

De gekleurde tonnen markeren de oesterbanken. Walvisbay oesters zijn geliefd, maar vergen wel de nodige arbeid. Het zaad wordt hier uitgezet, maar vanwege het vervuilde water in de baai gedurende een latere periode overgeplaatst naar wateren bij Lüderitz. Om voor de belangrijke Chinese exportmarkt nog de herkomstbenaming Walvisbaai te mogen voeren, moeten de oesters voor de laatste maand weer teruggezet worden in Walvisbaai. Erg arbeidsintensief dus. Desalniettemin zijn de prijzen voor deze heerlijke oesters in Walvisbay en Swakopmund ver onder wat wij in Europa gewend zijn te betalen.

De oesterboeren die vlak onder land hun banken hadden, hebben deze al geruime tijd opgegeven, omdat die, sinds velen over gemotoriseerd vervoer beschikken, te gemakkelijk over land te bereiken waren en werden leeggeroofd. Daardoor is de oesterteelt lang niet meer zo omvangrijk als vroeger. 

Cape cormorant/Trekduiker (aalscholver)

De haven van Walvis Bay is de enige diepzeehaven, geschikt voor alle vrachtschepen, in Namibie. De tarieven van de haven zijn dan ook hoog en dat is de reden dat er veel schepen voor de haven en langs de kust liggen. Ze lossen hun lading en gaan voor anker voor de kust, totdat ze hun nieuwe lading aan boord kunnen halen en vertrekken.

Tot nu toe hadden we geen flamingo's gezien. Op de landtong was echter een flinke groep, maar deze vogels waren niet blij met onze nadering en gingen er in gestrekte draf vandoor. Ook zagen we hier een paartje jakhalzen rondsnuffelen, maar daar was wel een verrekijker voor nodig.

Zo nu en dan kwamen er pelikanen aan boord, ze krijgen nogal eens een visje toegeworpen. Eentje landde zelfs tot grote hilariteit op iemands hoofd. Gelukkig had hij een pet op.

We naderden Pelican Point, bevolkt door een aardige robbenkolonie. Zodra je de haven uit bent, zie je overal in de baai zeehonden en ze zijn altijd weer leuk om naar te kijken. Er was een groep kajakkers, waar de zeehonden aan alle kanten om heen zwommen en dartelden. Dat lijkt me dan ook wel weer een leuke belevenis. Maar goed, wij zaten hoog en droog op onze catamaran en eenmaal in dieper water bij de landpunt schoten ineens weer dolfijnen om en onder de boot. Fantastisch gezicht, ook als je ze onder je door ziet zwemmen, wanneer je vooraan boven het net zit. Spectaculair als ze springen natuurlijk, maar wel heel moeilijk te fotograferen, omdat je nooit precies weet waar en wanneer ze opduiken. 

Heavy Side Dolphin 

De boot keerde terug naar de baai en legde aan bij de steiger bij de vuurtoren op Pelican Point om een groep mensen af te zetten die de hele dagtour deden. Hierna voeren wij weer terug naar de haven, getrakteerd op een goed glas sekt en seafood, waaronder de Walvis Bay oesters. Helemaal goedgekeurd!

Een aalscholver kwam ons gezelschap houden en kreeg voor de show een visje aangeboden, maar ze schijnen niet van sardientjes te houden. Deze Cape Cormorants hebben prachtige blauwe ogen.

We naderden de haven met onze vaste vrienden, de pelikanen, aan boord. De voorste op de foto heeft een roze bandje om de poot en heet Julie. Er worden wel eens in de steek gelaten jonge vogels naar de rederij gebracht, waar men de mogelijkheid heeft om deze dieren groot te brengen. Die zijn dan zo tam dat onze gids haar hand volledig in haar bek kon stoppen. Voor ongeringde dieren, zoals de andere pelikaan op de reling, wordt gewaarschuwd niet te dichtbij te komen, omdat ze dan pikken. En de snavels zijn scherp!

Walvissen hebben we niet ontmoet, maar het was een leuke tocht, heerlijk even op het water en we hebben toch weer wat beleefd! En de lucht.... werd blauwer en blauwer.

We hebben onze belofte ingelost en de winkeltjes van de Himba in de haven bezocht. Niet zonder te kopen: een mooi masker van ebbenhout en een paar leuke armbanden plus toestemming om te fotograferen. 

                             
                                                                                             Zaterdagmiddag in Swakopmund