Vanuit het bezoekerscentrum nemen Damaragidsen kleine groepjes bezoekers mee voor een korte of lange (klein uurtje) wandeling langs de rotsgravures.
Deze boom bleef ook niet onbenoemd: hij heeft de bijnaam Olifantspoot. Het mag duidelijk zijn waarom.
Leeuwen komen bij Twyfelfontein niet meer voor. Het aantal leeuwen is in de laatste 100 jaar dramatisch afgenomen in Namibië en beperkt tot enkele gebieden.
Hier in Damaraland leefden en leven nog altijd de Hartmann Bergzebra's.
Van deze gids vernamen we de betekenis van de cirkels. Hiermee maakten de rondtrekkende San aan elkaar duidelijk dat er water was; permanent of tijdelijk daarin werd verschil gemaakt.
Onze gids was klein van postuur! Het viel ons op dat de kliks in de Damara-taal niet zo duidelijk aanwezig zijn. Daarop legde zij uit dat de Damara-taal maar 1 klik per woord kent en sommige andere talen meerdere kliks per woord. Het woord en de klik(s) hebben los van elkaar geen betekenis, alleen in samenhang. Nu begrepen we ook beter dat men elkaars taal onderling niet verstaat.
Bij de zg. leeuwenbek zijn in het verleden al heel wat foto's genomen getuige reisgidsen e.d., maar nu wordt deze zo mooi verweerde steen meer beschermd, want het pad loopt op behoorlijke afstand onderdoor en we mochten wel wat dichter er naartoe maar werden niet echt uitgenodigd.
Wij vonden later een andere mooie steen voor een fotootje en naar mooie gesteenten hoef je hier niet te zoeken. Prachtige sculpturen hebben weer, wind en water in de loop der tijden gevormd.
Meer foto's in de diaserie.
Het bezoekerscentrum herbergt een klein "museum" met enkele attributen en toelichtingspanelen bij de rotstekeningen, een café waar je iets fris kunt nuttigen (lekker na zo'n warm, zonnig wandelingetje!) en wc's. Ik vind het altijd weer boeiend hoe men hier creatief met afvalmaterialen omgaat zoals hier de deksels van metalen vaten die als scheidingswand en zonneschermen functioneren. Zelfs de roestkleur past bij het landschap.
Terug naar de hoofdweg kwamen we weer langs het Damara Living Museum en we besloten hier nog wat meer van de Damaracultuur tot ons te nemen. Het museum is een project om de kennis en gebruiken van de oude Damaracultuur te behouden door deze over te dragen aan jongeren en toeristen hiermee kennis te laten maken in dit traditionele dorp, waarmee het ook een bron van inkomsten is. De gevraagde toegangsprijs is ook hier heel billijk en ze zullen het voornamelijk van de verkoop van het winkeltje moeten hebben, denk ik.
Ook hier werden we in kleine groepjes rondgeleid. Na de dansvoorstelling nam onze begeleidster ons mee naar de kruidenhut, waar we uitleg kregen over planten en kruiden die gebruikt worden in voedsel, in cosmetische (de geur van wilde lavendel!) of medicinale toepassingen. Alles wat men gebruikt, groeit hier ter plaatse. We mochten ruiken, voelen en vragen en kregen allemaal een flinke veeg oker op ons gezicht. Allemaal, d.w.z. de vrouwen, want toen ook een van de mannen iets wilde, werd hem onder grote hilariteit duidelijk gemaakt dat hij dan wel voor homo zou worden aangezien. Geen idee hoe men hier over homosexualiteit denkt en daarmee omgaat, maar er was geen spoor van afkeuring te ontdekken, alleen maar veel plezier.
Van grassen wordt bier gemaakt en ook hier konden we proeven. Het bleek een verrassend fris licht drankje, waar ik geen alcohol, maar wel wat zoets in proefde. Dat klopte. Men voegt wat honing toe.
Onze gids draagt sieraden uit het winkeltje, het prijskaartje hangt nog aan de armband!
Deze mensen wonen in een modern dorp een stukje verderop. Modern is de term die zij gebruikte en dat is volgens hun begrippen. Men woont gewoonlijk in huizen van staken met golfplaten daken.
De jongens demonstreerden een ingenieus spel van stenen en zandkuiltjes, de oude man met een been bewerkte geitenhuiden en een aantal vrouwen liet zien hoe men sieraden maakt. Hier worden uit eierschalen van struisvogels (keihard en dik) plaatjes gehakt en afgerond, in het midden van een gaatje voorzien, waarna ze verder gepolijst worden. Misschien hebben ze daar tegenwoordig modernere technieken voor, maar op deze wijze is het een minutieus en tijdrovend geduldwerkje.
Vuur maken en ijzersmeden zijn wel weer echte mannenaangelegenheden. Met droog gras en ezelmest had deze man het vuurtje trouwens in een oogwenk aan. Gaat sneller dan kralen maken, gelukkig maar.
En natuurlijk word je na afloop ook op de winkel gewezen. Daarmee namen we afscheid van deze vriendelijke mensen. Het was een plezierige en leerzame ochtend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten