In het begin was het landschap nog afwisselend, maar naarmate we dichterbij Okahandja kwamen, liep de weg als een grijs lint door een onafzienbare savanne.
Mount Etjo op enige afstand
Okahandja leek ons een aardige pauzeplaats, alleen al vanwege de Mbanguru Woodcarvers Market. Windhoek hadden we al gezien en eenmaal daar, wilden we rechtstreeks naar de luchthaven.
Okahandja bleek een levendige stad met een aardige mengeling van modern en traditioneel.
In welk weekend van augustus het herdenkingsweekend van de Herrero dit jaar was, wisten we niet; in ieder geval hebben wij nauwelijks traditionele Herrerovrouwen gezien, maar deze ene dame was wel zo vriendelijk even voor de foto stil te staan. Haar compagnon (links op de foto) oogde heel wat eigentijdser.
Op onze hele reis in Namibië hebben we geen trein zien rijden, ook hier niet, maar als wisselwachter heb je natuurlijk toch wel een heel verantwoordelijke baan. In de vijf kwartier dat wij in de stad waren, heeft deze arbeider zijn plaats niet verlaten - met slechts geringe bescherming tegen de warme middagzon.
Aan de andere kant van de weg is de houtbewerkersmarkt. Maar ook allerlei andere handwerkkunsten zijn hier verkrijgbaar.
We waren beslist niet de enigen, die hier uit nieuwsgierigheid of voor de laatste souvenirs rondscharrelden. Ook mensen die we eerder op onze reis waren tegengekomen, herkenden we en hadden Okahandja als tussenstop en tijdverdrijf op weg naar Windhoek uitgekozen.
Het zijn eenvoudige boxen waar de handelaren hun spullen hadden uitgestald en soms aan het werk waren, maar alle overzichtelijk op rij en alles was netjes geordend en goed verzorgd. Rustig rondlopen is er niet echt bij. Mensen smeken je echt om binnen te komen, te kijken en proberen je natuurlijk op alle mogelijke manieren te overreden iets te kopen. Iets, en nog iets, en dat ook nog..... mooie prijs, pappa, voor thuis, voor de moeder..oh dochter, kijk mooie armband.....?????!!!
Je kunt er voor een redelijke prijs je laatste souvenirs kopen. Wij hebben deze Starter blij gemaakt met onze aankopen. Uitgelegd dat de enorme nijlpaarden en olifanten iets te zwaar waren als vliegbagage, maar voor een paar bescheiden girafjes en enkele sieraden hadden we wel een bestemming.
Bij het binnenrijden van Okahandja hadden we een uitnodigend bord langs de weg zien staan bij dit mooie huis. Ruim opgezet lagen rondom nog allerlei grote gebouwen, die paardenstallen bleken te zijn. Het gaat hier om een oude renbaan en dit gebouw is in gebruik als restaurant en antiek- en curiosamarkt.
Terwijl onze koffie en taart werden klaargemaakt, hadden wij gelegenheid om rond te kijken. Geweldig, maar of er nu zo'n geweldige handel in zit....??
Heerlijke koffie en taart - je proeft de liefde waarmee het gemaakt is! - aardige mensen. Voor iedereen die in Okahandja komt: niet te missen!
Om half twee verlieten we de stad voor het laatste traject van onze reis en geheel volgens planning kwamen we om drie uur op Hosea Kutaku Airport aan. Het inleveren van de auto met de eindcontrole en de afhandeling van de laatste formaliteiten bij deAvisbalie namen wat tijd in beslag, maar leverden verder geen enkel probleem op.
Maar bij de incheckbalie voor Namibie Airlines vormden zich inmiddels twee aardige rijen en daar bleek wel een probleem. Wat waren we blij dat we een ruime tijdmarge hadden genomen!
Er waren twee balies open, maar van enige activiteit, laat staan vooruitgang was weinig te merken gedurende het eerste uur (of zo, weet ik niet meer precies achteraf, maar het was lang!) dat we stonden te wachten. In die tijd vernamen we dat in de voorafgaande dagen én een vlucht uit Frankfurt was uitgevallen - dat is dan meteen een retourvlucht - vanwege technische problemen (waarschijnlijk die kist waarin wij op de heenweg waren gekomen, dachten we) én dat het computersysteem van Air Namibia enige dagen uit de lucht was geweest, waardoor tal van dubbelboekingen hadden plaatsgevonden. Aangezien eerst de passagiers van de vorige dagen nog met voorrang verwerkt moesten worden, was het maar de vraag hoeveel mensen, die voor deze vlucht hadden geboekt, zouden kunnen vliegen. Toen na lange tijd het inchecken langzaam op gang leek te komen, hadden we wel hoop dat we op deze vlucht mee zouden kunnen, omdat we tamelijk vooraan stonden. Achter ons waren de rijen flink aangegroeid en de onrust was goed merkbaar. Wij waren dan ook opgelucht toen we erdoor waren. Het jonge Duitse stel, dat we in Mushara en in Waterberg hadden ontmoet, stond verder in de rij en ze knepen 'm geweldig omdat ze naar huis moesten. Toen ze later in de vertrekhal kwamen, vertelden ze dat zij de laatsten waren geweest die hadden kunnen inchecken (bof: bonus businessclassplaatsen!), dat veel mensen niet meer mee konden en dat de marechaussee erbij was gehaald om de onrust bij de balies te beteugelen. Kortom: een behoorlijke chaos, maar wij zaten goed!
De wachttijd in de vertrekhal hebben we nog heel genoeglijk met elkaar doorgebracht. Daarna scheidden ons wegen zich: wij economy - zij business!
Zonder vertraging of problemen kwamen we rond 07.00 uur in Frankfurt aan, waar we wel een paar uurtjes wachttijd hadden voor de aansluiting naar Schiphol. Maar toen het eenmaal zover was, stonden we ook zo weer op Hollandse bodem onder een Hollandse bewolkte lucht en later op de dag weer met de o zo bekende Hollandse regen.
Wel leuk dat mijn broertje ons op Schiphol kwam verwelkomen. Dan weet je meteen hoe leuk het thuis ook weer kan zijn!
De laatste foto: einde van een fantastische reis!
Damara Dikdik
